Όλο το βράδυ προσπαθούσα να κοιμηθώ για να ξεκουραστώ, αλλά μάταια. Κρύος ιδρώτας, αγωνία, κόμπος στο στομάχι, καρδιοχτύπι και χιλιάδες σκέψεις να με βασανίζουν. Σκέψεις για το διάβασμα που είχα ρίξει τόσα χρόνια, τα ξενύχτια, τις θυσίες τις δικές μου και των γονιών μου, τις προσδοκίες των καθηγητών και καθηγητριών μου από τη σημαιοφόρο του σχολείου τους. Η ανατολή του ήλιου βρήκε το κορμί μου κουρασμένο, το στόμα στεγνό, τα μάτια ορθάνοιχτα, το κεφάλι ζαλισμένο με μια σκέψη καρφωμένη στο μυαλό: «Είναι άδικο να κρίνεται η ζωή μου από την επίδοση μου σε μια τρίωρη εξέταση…»
Τώρα πια που έχουν περάσει έξι ολόκληρα χρόνια από τότε, αντιλαμβάνομαι πως όλη αυτή η αγωνία, το καρδιοχτύπι, το άγχος, ο κόμπος στο στομάχι, ήταν όλα εντελώς περιττά. Τότε δεν το καταλάβαινα. Πίστευα πως κρινόταν το μέλλον μου. Βλέπεις, είχα εστιάσει στο πρώτο συνθετικό της λέξης (ΠΑΝ). Όχι, δεν είναι το παν! Αφενός, γιατί η ζωή έχει τα δικά της σχέδια για σένα (όπως είχε και για μένα τελικά) και αφετέρου γιατί ακόμη κι αν κάτι πάει στραβά (σε μένα σχεδόν όλα πήγαν στραβά) η ζωή συνεχίζεται κι εσύ θα βρεις το δρόμο σου.
Για σένα, λοιπόν, που στοχεύεις να αγγίξεις το τέλειο, δεν θα σου πω να μην αγχώνεσαι, γιατί (μεταξύ μας) δεν θα με ακούσεις… Θα σου ζητήσω μόνο να θυμάσαι το εξής: Η κούρσα είναι μεγάλη, οι ευκαιρίες να αποδείξεις τι αξίζεις πολλές και στο τέλος αντίπαλος είναι μόνο ο εαυτός σου.
Και μια συμβουλή για το τέλος… Το καλοκαιράκι αυτό να το χαρείς, ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων στις ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ. Ο χρόνος πίσω δεν γυρίζει. Και είναι κρίμα το πιο ξένοιαστο καλοκαίρι της ζωής του να έχει άρωμα…αποτυχίας. Ζήσε! Είναι πανέμορφη η ζωή!!! Και φυσικά…
Κ Α Λ Η Ε Π Ι Τ Υ Χ Ι Α!