Μόλις μια μέρα έμεινε πριν ο παλιός χρόνος παραδώσει τη σκυτάλη στο νέο. Κι ενώ εγώ στέκομαι στην αποβάθρα για να σκαρφαλώσω στο τρένο του χρόνου που φτάνει, κάνω τον καθιερωμένο ετήσιο απολογισμό. Εξάλλου, το τέλος του παλιού χρόνου και το ξεκίνημα του νέου για τους περισσότερους από εμάς αποτελεί ευκαιρία για περισυλλογή και ενδοσκόπηση Αναγνώστη μου.
Μια ανάσα, λοιπόν, από το 2018 κι οι σκέψεις μου έχουν στήσει τρελό χορό. Ανάμεσα σε αυτές το φλέγον ζήτημα της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου, που αποτέλεσε ένα από τα πιο κυρίαρχα και αμφιλεγόμενα ζητήματα σε εθνικό όσο και διεθνές επίπεδο. Με την Υπουργική Απόφαση 30972/Γ1/5-3-2013 «Αξιολόγηση του Εκπαιδευτικού Έργου της Σχολικής μονάδας – Διαδικασία Αυτοαξιολόγησης» η αξιολόγηση ήρθε στο προσκήνιο κι από τότε κατέστη το μαγικό ραβδί «δια πάσαν νόσον». Μέχρι την κατάργηση της, που πραγματοποιήθηκε εντός του τρέχοντος έτους, αντιμετωπίστηκε από κάποιους σαν να μπορούσε με αυτόματο τρόπο να θεραπεύσει όλα τα προβλήματα της εκπαίδευσης.
Δεν θα αναλωθώ στην υποστήριξη ή κατάρριψη της θέσης του κατά πόσον είναι επιθυμητή η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Θα σταθώ στο γεγονός ότι είναι αδύνατον να αποτελέσει θεραπεία για όλες τις «νόσους» του εκπαιδευτικού συστήματος. Γιατί κάτι τέτοιο προϋποθέτει ότι ο εκπαιδευτικός είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για τη μάθηση των μαθητών… Είτε το δέχονται, όμως, είτε όχι Αναγνώστη μου ο εκπαιδευτικός δεν είναι ο μοναδικός υπεύθυνος! Κι αυτό στο αποδεικνύω στο επόμενο άρθρο μου.
Καλή ανάγνωση και αναμένω τα σχόλια σου!